Η άποψή μου είναι πως το φαινόμενο είναι αρκετά πολυπλοκότερο και τέμνει σε μεγάλο βάθος ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
Στην διάρκεια της εποχής των παχέων αγελάδων του μεγάλου δανεισμού και των γενναίων παροχών (στις οποίες μέσα περιλαμβάνονται και οι ρουσφετολογικές προσλήψεις στο δημόσιο) όσοι δεν εξυπηρετούνταν από το σύστημα των πελατειακών κυκλωμάτων είχαν σαν διέξοδο την επιλογή, μέσω του σταυρού προτίμησης, άλλου υποψηφίου η την στροφή στην απέναντι πολιτική παράταξη.
Με το τέλος του σχετικού πάρτυ οι εκλογείς – πελάτες έμειναν στο κενό.
Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη η στροφή εναντίον του συστήματος γενικά που ουδέποτε είχε φροντίσει να «εκπαιδεύσει» τον λαό σε δοκιμασίες δημοκρατίας. Δεν είναι λοιπόν για τους περισσότερους τα κόμματα που απέτυχαν, αλλά το σύστημα που είναι διαβρωμένο, βρώμικο και αναξιόπιστο στο σύνολό του.
Απλά και μόνο επειδή δεν μπορεί πλέον να συντηρήσει τις πρακτικές προσοδοθηρίας (ραντιερισμού) που μέχρι τώρα το καταξίωναν και το ισχυροποιούσαν. Η Αριστερά αποτελεί μιά κάποια διέξοδο για την αντίδραση αυτή. Αλλά για τον απλό κόσμο η Αριστερά δεν παύει να είναι συμπρωταγωνιστής του συστήματος στις παραστάσεις που δίδονταν. Η Χρυσή Αυγή είναι λοιπόν το καινούργιο που ετοιμάζεται να ανατρέψει τα πάντα. Γιατί λοιπόν να μην υποστηριχθεί; Για αυτό επέμενα προεκλογικά πως δεν επρόκειτο να καταρρεύσει.
Και είναι ακριβώς αυτός ο λόγος που πρβλέπω πως και στις επόμενες εκλογές θα επωφεληθεί των απωλειεών της ΝΔ, κάποιες του ΠΑΣΟΚ και σίγουρα των Ελεύθερων Ελλήνων για να αυξήσει τις δυνάμεις της. Εξ άλλου, η μάλλον φυσιολογική ισχυροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ θα έχει σαν συνεπακόλουθο την ενίσχυση και του απέναντι άκρου, δηλ της Χρυσής Αυγής.
Οσο για την ανοχή του κόσμου στις βιαιότητες και τις φραστικές – και όχι μόνο – υπερβολές αυτό οφείλεται στην για χρόνια σταδιακή κατάλυση του κράτους και κάθε έννοιας έννομης τάξης. Ουδείς υπήρξε ικανός να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, που όμως πλήττει και καταπιέζει πολλά κοινωνικά στρώματα στην Ελλάδα.
Σε συνδυασμό με το καθεστώς ατιμωρησίας για παραβατικές συμπεριφορές και βαιότητες που για χρόνια πλέον έχει εγκαθιδρυθεί στη χώρα (πράξεις ακτιβιστών της Αριστεράς, προπηλακισμοί πολιτικών προσώπων, κινητοποιήσεις μαθητών τον Δεκεμβριο του 2008 και «αγνώστων» σε πορείες διαμαρτυρίας, επεισόδια για παγκοσμιοποίηση, συνόδους κορυφής, παλαιστινιακό, Ιράκ κλπ, βιαιότητες κατά καθηγητών σε διάφορα ΑΕΙ της χώρας και τόσα άλλα) έχει εθίσει τον κόσμο να βλέπει την βία σαν μιά μάλλον φυσιολογική μετεξέλιξη μιάς κοινωνικής διαμαρτυρίας που δεν βρίσκει ανταπόκριση.
Το θετικό για την χώρα και πιθανώς για την δημοκρατία είναι πως το κίνημα της Χρυσής Αυγής δεν περιλαμβάνει ανθρώπους με ικανότητα διαμόρφωσης ευρύτερων κοινωνικών προοπτικών που θα μπορούσε να καταλήξει σε ένα οργανωμένο φασιστικό κίνημα (λ.χ. όπως του Μουσολίνι στην Ιταλία). Εδώ εκφράζει στενούς λαικίστικους στόχους ακολουθώντας την συνθηματολογία των μήντια κι επιμένοντας σε τοποθετήσεις (ιδίως σε ζητήματα οικονομίας) που δεν διαφέρουν και πολύ από τις διακηρυγμένες θέσεις κομμάτων του κατεστημένου (ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξ. Ελληνες κλπ).
Το πράγμα θα καταστεί εξαιρετικά επικίνδυνο για την δημοκρατία αν η Χρυσή Αυγή αρχίσει να παρεμβαίνει δυναμικά στην λειτουργία κοινωνικών δράσεων και θεσμών συμμαχώντας με οργανωμένους φορείς και ομάδες (επιχειρήσεις, μικροεπαγγελματίες, ακαδημαική κοινότητα κα) επηρεάζοντας έτσι άμεσα τις οικονομικές και άλλες εξελίξεις (σπάζοντας απεργίες, επιβάλλοντας την τάξη στα Πανεπιστήμια, ανοίγοντας δρόμους από ανεξέλεγκτες πορείες και απεργίες, λειτουργώντας μέσα μαζικής μεταφοράς κλπ). Για την ώρα πάντως δεν διαφαίνονται παρόμοιες τάσεις και προοπτικές.
* Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος είναι πρώην υπουργός
και θεωρητικός του φιλελευθερισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλα τα σχόλια είναι καλοδεχούμενα, ακόμα και όταν διαφωνείτε με τα αναγραφόμενα. Μόνος κανόνας, η στοιχειώδης ευγένεια και ο σεβασμός του συνομιλητή