Του Νίκου Γεωργιόπουλου *
Η πρώτη φορά που άκουσα για το Στέλιο Ράμφο (εδώ το blog του) ήταν σε κείμενο του Γιώργου Σαραντάκου, στο οποίο ο Σαραντάκος προσπαθούσε να απαντήσει στις στρεψοδικίες των πολυτονιστών για την αναγκαιότητα του πολυτονικού.
Πολυτονιστής ο Ράμφος ων, είχε υποστηρίξει πως το πολυτονικό μπορεί να διαχωρίσει την ουρίτσα με την έννοιας της μικρής ουράς ενός ζώου, από την ουρίτσα ως προφορικό ιδιωματισμό των κατοίκων των ορεινών περιοχών της χώρας οι οποίοι θα λέγανε προφορικά την ωρίτσα (πχ σε καμιά ωρίτσα θα συναντηθούμε), ουρίτσα. Μετά από αυτό το ομολογουμένως περίεργο επιχείρημα υπέρ του πολυτονικού, ο Στέλιος Ράμφος ξαναχτυπά βάζοντας αυτήν την φορά στον στόχο του την ακίνητη περιουσία των Ελλήνων (εδώ το σχετικό κείμενο του Ράμφου).
Αφού δεν εξατομικευτήκαμε σύμφωνα με τον Ράμφο πριν 1000 χρόνια, έχουμε και το κουσούρι να θέλουμε ιδιόκτητα σπίτια εμείς ο Ρωμιοί, όπως αναφέρει σε νέο - καθαρεύουσα.
Η αναγνώριση και η ασφάλεια,
τις οποίες υποτίθεται ότι προσφέρει η ιδιόκτητη κατοικία, εξορκίζουν τον χρόνο από το πνεύμα της ζωής με ό,τι δημιουργικό η δεξίωση του θα μπορούσε να συνεπάγεται.
Και αναφέρει πως το αντίδοτο στην ιδιοκατοίκηση, είναι το νοίκι και η ανάπτυξη του δημοσίου χώρου ως πεδίο αναφοράς του πολίτη.
Συγκεκριμένα αναφέρει:
Από πού αντλεί για τον Ρωμιό το ακίνητο την μαγνητική του δύναμη: Πρωτίστως, θα έλεγα, από τον συμβολισμό της οικογένειας. Διότι στον τόπο μας η οικογένεια είναι ένας είδος μικρής φυλής, μια πατριά με κέντρο της το σπίτι. Τόπος της οικογένειας είναι η συνεκτική της στέγη: δεν έχει άλλο χρόνο από την αναπαραγωγική της διάρκεια. Χρειάζεται επομένως ιδιόκτητο ακίνητο, τόσο για σταθερό ενδιαίτημα, όσο και για προίκα. Αντίθετα ο μέσος Ευρωπαίος – μάλιστα του Βορρά – δεν αγοράζει κατοικία αλλά κυρίως νοικιάζει, εντάσσει δηλαδή τον χώρο του στον χρόνο. Το ελληνικό πρόβλημα, όπως το βιώνουμε από συστάσεως του κράτους, θα βρει την λύση του εφ’ όσον η κλειστή ελληνική οικογένεια ανοίξει προς την κοινωνία και τον δημόσιο χώρο της.
Σε ένα έχει δίκιο ο Ράμφος, στο γεγονός ότι η εκσυγχρονισμένη σοσιαλδημοκρατία έχει αντίπαλο την ιδιοκτησία και την ανεξαρτησία των ανθρώπων. Σίγουρα ο Ράμφος δεν θα αισθανόταν άνετα στις ΗΠΑ όπου η ιδιοκατοίκηση θεωρείται σχεδόν ανθρώπινο δικαίωμα. Ο Ράμφος δεν είναι τίποτε άλλο πέραν από τον φιλοσοφικό απολογητή της φοροεπιδρομής στην ακίνητη περιουσία των Ελλήνων.
Σαφέστατα ο Ράμφος έχει κάθε δικαίωμα να είναι ένας κολλεκτιβιστής σοσιαλδημοκράτης. Όταν όμως αυτή η πολιτική στάση στολίζεται με κείμενα φιλοσοφικής απόχρωσης, τότε έχουμε να κάνουμε με κάτι βαθύτερο. Ο Στέλιος Ράμφος μπερδεύει φιλοσοφία και πολιτική για να αποδείξει τις κολεκτιβιστικές θέσεις της εκσυγχρονισμένης σοσιαλδημοκρατίας. Είναι πολύ εύκολο να γράφει κάποιος ακαταλαβίστικα κείμενα και να μπλέκει αναπόδεικτες θεωρίες (όλα αυτά τα περί χρόνου, προσώπου, εξατομίκευσης κλπ) για να περνά την ιδεολογική του θέση. Μόνο που η πολίτικη μετά γίνεται μια παραλλαγή της θεολογίας.
Πολλά χρόνια πριν ο Άλαν Σόκαλ, σόκαρε την αριστερόστροφη διανόηση με την περίφημη φάρσα του στην οποία δημοσίευσε ένα τρύπιο κείμενο γεμάτο ασυναρτησίες που μπέρδευε μαθηματικά, φυσική και φεμινισμό.
Το πρόβλημα με τον Ράμφο είναι πως σε αντίθεση με τον Σόκαλ δεν κάνει πλάκα. Παίρνει τις ανοησίες του πολύ στα σοβαρά!
* Ο Νίκος Γεωργιόπουλος είναι οικονομολόγος
και τακτικός συντάκτης του blog "Μπλε Μήλο".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλα τα σχόλια είναι καλοδεχούμενα, ακόμα και όταν διαφωνείτε με τα αναγραφόμενα. Μόνος κανόνας, η στοιχειώδης ευγένεια και ο σεβασμός του συνομιλητή