Ωδή στο λαμόγιο της διπλανής μας πόρτας...

Του Βαγγέλη Μωυσή

Σας αρέσει το θέατρο; Αν σας αρέσει η πολιτική, λογικό θα είναι να σας αρέσει και το θέατρο, ακόμα κι αν δεν είχατε ποτέ σας την τύχη να πατήσετε σε θεατρική αίθουσα. Έχει μια θεατρική ομορφιά η πολιτική...

Όσοι από εσάς, έχετε δει το έργο του Γκολντόνι "Υπηρέτης Δύο Αφεντάδων", ίσως υποψιάζεστε ήδη, διαβάζοντας αυτή την αράδα (και σε συνδυασμό με τον τίτλο) που το πάω ...το αρθράκι.

Τους υπόλοιπους θα προσπαθήσω σε μια μόνο παράγραφο, σας βάλω στο κλίμα και στην παρέα. Να σας παραθέσω με δύο λόγια την -βαθύτατα πολιτική- υπόθεση του εν λόγω θεατρικού έργου. 

Στο έργο λοιπόν, ο δαιμόνιος Τρουφαλδίνος-Αρλεκίνος, για να επιβιώσει, θα φορτωθεί στην πλάτη του δύο αφεντάδες. Δεν πρέπει όμως να το καταλάβουν, κι ας βρίσκονται στην ίδια λοκάντα (ξενοδοχείο). Ο υπηρέτης Τρουφαλδίνο καταφέρνει μια χαρά να υπηρετεί δυο αφεντάδες. Είναι πονηρός και πολυμήχανος, γκαφατζής και συνάμα αναιδής. Τα θαλασσώνει και τα μπαλώνει, ενώ περιπλέκει τους πάντες και τα πάντα. Τελικά αποδεικνύεται αυτός αφέντης των αφεντάδων του, αφού καταφέρνει να τους κοροϊδεύει και να πληρώνεται και από τους δύο.

Αναρωτιέστε ακόμα, που κολλάει αυτή η υπόθεση με την πολιτική;

Για σκεφτείτε...

Δεν ξέρετε κανέναν που να κατάφερε -για σημαντικό χρονικό διάστημα- να συνομιλεί ταυτόχρονα και...

...με τη Ν.Δ., αλλά και με το ΠΑΣΟΚ; Ούτε έναν, που να ήταν εξίσου συναγωνιστής και "σύντροφος" με τα συντρόφια του ΣΥΡΙΖΑ και με τους συντρόφους της ΔΗΜΑΡ; Κανέναν που να ήταν ταυτόχρονα και με τον Χωροφύλακα και με τον Αστυφύλακα; Αντιμνημονιακός στην πλατεία και μνημονιακός στο μαγαζί του; Ποτέ; Μα ποτέ; 

Θέλετε να σας θυμίσω μερικούς υπηρέτες δύο αφεντάδων (ή και περισσοτέρων); Ίσως αναγνωρίσετε κάποιον φίλο, γνωστό, γείτονα, ακόμα και συγγενή. Ίσως αναγνωρίσετε το λαμόγιο της διπλανής σας πόρτας...

Είναι εκείνος ο ΠΑΣΟΚος βουλευτής, συνδικαλιστής ή άλλος παράγοντας, που έφυγε (ή φεύγει) άρον-άρον από το κόμμα του Βενιζέλου, όχι λόγω ουσιαστικών πολιτικών διαφορών, αλλά είτε επειδή υπό τη νέα ηγεσία βρισκόταν σε δυσμένεια, είτε επειδή είδε εγκαίρως την επερχόμενη εκλογική βύθιση, και έσπευσε να αναζητήσει νέα πολιτική στέγη (με μόνο κίνητρο να διατηρηθεί βουλευτής) ενστερνιζόμενος τις ιδέες του ...ΣΥΡΙΖΑ; Της ΔΗΜΑΡ; Του Καμμένου; της ΝΔ; Α μπε μπα μπλομ... Του κήθε μπλομ... Μπλιμ! Μπλόμ!

Είναι εκείνος ο Νεοδημοκράτης, βουλευτής, στέλεχος, συνδικαλιστής, που δεν έχει κανέναν νταλκά να λειτουργεί παραταξιακά με γνώμονα πρώτα το συμφέρον της πατρίδας (πάντα θα υπάρχουν κάποια άλλα κορόιδα να το κάνουν αυτό), αλλά αντίθετα, επιδιώκει κάθε φορά να προσκολλάται με την χάρη ...αμοιβάδας στον εκάστοτε ισχυρό κομματικό παράγοντα, ενστερνιζόμενος απόψεις, ιδέες, συμπάθειες και αντιπάθειες, που θα τον φέρουν ως ...εξέχουσα προσωπικότητα στο κατώφλι του επόμενου βράχου ... εεεε... συγνώμη, ισχυρού παράγοντα ήθελα να πω. 

Είναι εκείνος ο ελαφρώς κατώτερος ιεραρχικά παράγοντας του κρατικού, κομματικού ή επιχειρηματικού μηχανισμού (πολιτικός, μάνατζερ, δημοσιογράφος, επιστημονικός σύμβουλος), που εκμεταλλεύεται με μαεστρία την δυναμική της θέσης που του εμπιστεύεται ο εκάστοτε ισχυρός πόλος εξουσίας, ώστε τη νύχτα να ...χαριεντίζεται με το ιδιο ακριβώς σύστημα που πολεμάει την ημέρα (διατηρώντας ατόφιους τους "φίλους" της άλλης πλευράς γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε θα αλλάξουν τα πράγματα).

Είναι εκείνος ο "μάγος", που καταφέρνει να πληρώνεται και με το δεξί χέρι και με το αριστερό.

Είναι εκείνος ο Αριστερός που εξαπολύει μύδρους ενοχοποιώντας το επιχειρηματικό κέρδος και την απανθρωπιά της πλουτοκρατίας το βράδυ, λίγες ώρες αφού έχει απολύσει άλλους δύο εργαζόμενους στην δική του επιχείρηση που εφαρμόζει κατά γράμμα τις νέες νομοθεσίες του μνημονίου (ααα, φίλε, η ιδεολογία είναι ιδεολογία, αλλά το επιχειρείν είναι αυτό που μας ζει...).

Είναι επίσης εκείνος ο Αριστερός, που σφίγγει τα χέρια των συντρόφων του που ζουν ο ένας πάνω στον άλλον στο κοινόβιο της Κατάληψης, λίγο πριν μπει στο πολυτελές αυτοκίνητο για να πάει στην βίλα του στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης.

Δεν χρειάζεται ξέρετε, να είναι πλειονότητα αυτοί οι "υπηρέτες δύο αφεντάδων". Ας είναι και μειονότητα. Καταφέρνουν πάντα να φαίνονται περισσότεροι, διότι βρίσκονται σε διαρκή κινητικότητα.

Είναι αυτοί που περιμένουν τον επόμενο αρχηγό, υπουργό, πρωθυπουργό, πρόεδρο, διευθυντή, στο κατώφλι του γραφείου του την ημέρα που αναλαμβάνει, για να του φιλήσουν πρώτοι το χέρι... 

Είναι αυτοί που τρέχουν στις συγκεντρώσεις ενός κόμματος όταν αυτό πλησιάζει στην εξουσία, εκθειάζουν κάθε ενέργεια στη διάρκεια της εξουσίας και ανακαλύπτουν πάντα την κριτική μετά την ήττα... όταν είναι πια πολύ αργά για να συμβουλέψουν με ειλικρίνεια και αποτελεσματικότητα τον όποιο επικεφαλής.

Γι` αυτό, σε πάρα πολλές πτυχές της καθημερινότητας αυτού του δύσμοιρου κράτους, τα ίδια προβλήματα συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να υφίστανται ίδια κι απαράλλαχτα!

Διότι ο εκάστοτε νέος επικεφαλής, σπανίως έχει χρόνο να αναζητήσει συνεργάτες στο πλήθος που υπάρχει πέρα από την πρώτη σειρά προσώπων που του χαμογελούν...

Διότι όλες οι καλές προθέσεις ακόμα και εκείνων από την πρώτη γραμμή που ενδιαφέρονται με ειλικρίνεια να προσφέρουν στο σύνολο, φιλτράρονται πάντα στις καταχθόνιες βυζαντινές καντρίλιες εκείνων των λίγων (άλλα πάντα καίρια τοποθετημένων) που ενδιαφέρονται να προσφέρουν πρώτα και κυρίως στην πάρτη τους. 

Μόνο όταν το κοινό συμφέρον δεν έρχεται σε σύγκρουση με το προσωπικό τους, μόνο τότε, μπορεί να βγει και κανένα καλό...