Κι όμως έχουμε πόλεμο!
Με θύματα ανεκτίμητα, δύσκολο να μετρηθούν…
Δεν το λέω μεταφορικά. Κυριολεκτώ, με πόνο ψυχής!
Κάποια θύματα, δεν θα καταμετρηθούν από καμία στατιστική έρευνα.
Διότι δεν θα προλάβουν καν να γεννηθούν! Δεν θα προλάβουν να υπάρξουν…
Τα λόγια αυτά τα ξαναγράφω, επειδή θέλω να διατηρηθούν εδώ.
Τα είχα πρωτογράψει το Δεκέμβριο του 2010. Τα είχα γράψει νύχτα, κοντά μεσάνυχτα. Μ` ένα δάχτυλο ουίσκι στο ποτήρι κι ένα τσιγάρο στο τασάκι...
Σκεφτόμουν κάτι παιδιά πού` τανε να γεννηθούν, μα δεν θα γεννηθούν ποτέ. Και ψιλοθολώνανε τα μάτια μου... Και δεν ήταν από την κούραση. Μήτε από τις πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή…
Α, ρε φουκαριάρα Ελλάδα…
Α, ρε φουκαριάρα πατρίδα, τι σκαρί είσαι ρε γαμώτο! Πόσα αντέχεις!
Σαν μάνα με ροζιασμένα χέρια. Που μεγάλωσε όλο θυσίες ένα σωρό κουτσούβελα και τά` κανε άντρες (και γυναίκες). Κι αυτά την ελησμόνησαν στην ανάγκη της. Ακόμα και τώρα, πολλά απ` τα παιδιά της, κοιτούν μόνο πως θα μοιράσουνε ιμάτια και χωράφια, όταν εκείνη πάει καλιά της…
Κι αφήσανε τη δόλια μάνα να παλεύει μοναχιά, να βγάλει καρπό από το χωράφι. Όσο αγέραστη, άλλο τόσο αγέλαστη…
Μα να που έρχεται η ώρα που αυτή η γριά μάνα λυγάει! Δεν έχει να τα θρέψει τα παιδιά της όλα, γιατί τα πιο καλοζωισμένα, της ρήμαξαν το βυζί! Τη βύζαιναν και τη βύζαιναν και τη βύζαιναν, μέχρι που της στέρεψαν το γάλα! Αντί να δουλέψουν για το δικό τους γάλα, στερέψανε της μάνας τους. Στερέψανε το γάλα των άλλων παιδιών, πού `ρχονται από πίσω….
Μα θα` ρθουν;
Είναι κι αυτό ένα ερώτημα. Διότι σκέφτομαι πως έχουμε πόλεμο. Ζούμε τον δικό μας πόλεμο…
Οι γονείς, ή οι παππούδες μας, έζησαν τον δικό τους. Τον πόλεμο των όπλων, της φωτιάς και του σίδερου, με τις σφαίρες, με τον τρόμο, με την αγωνία, την κατοχή… και τους νεκρούς. Χιλιάδες νεκρούς! Που φύγανε στο άνθος της νιότης, ή και μεγαλύτερους που δεν πρόλαβαν να χαρούν τα παιδιά τους γαμπρούς ή νυφούλες…
Τούτη, η τωρινή γενιά, ζει τον πόλεμο της μιζέριας. Μια γενιά καλομαθημένη, όμως. Όχι σαν τους παππούδες μας. Κι εκείνοι πέρασαν δύσκολα. Χτίστηκε μια Ελλάδα πάνω στους κόπους τους. Μα είχαν μάθει έτσι. Στα δύσκολα.
Αυτή η γενιά η τωρινή; Η γενιά των καλομαθημένων; Πως θα βιώσει τον δικό της πόλεμο;
Δύσκολα. Και δυστυχώς, τα μεγαλύτερα θύματα του πολέμου δεν τα βλέπουμε. Μάθαμε να μιλάμε όλοι για την γενιά των 700 ευρώ, μετά των 600 600 ευρώ. Τώρα των 400 ευρώ και ποιος ξέρει ακόμα, των πόσο λιγότερων...
Για τη γενιά που δεν θα γεννηθεί ποτέ, ποιος μιλά;
Κανείς…
Σκέψου, εσύ που διαβάζεις: Πόσα νέα ζευγάρια ξέρεις, που είναι στην καλύτερη ηλικία για να «αυγατίσουν» την οικογένειά τους, με 1-2 παιδιά, αλλά δεν τολμούν;
«Είναι καιρός για παιδί τώρα; Να φάμε εμείς δεν θα` χουμε σε λίγο…»
Σκέψου. Πόσα ζευγάρια ξέρεις, που έχουν ένα παιδί, αλλά θα ήθελαν να κάνουν και ένα και δύο ακόμα, μα δεν τολμούν;
«Τον άλλο μήνα μπορεί να `μαι άνεργος ρε καρντάση. Είμαι τώρα για κουτσούβελα; Α, πα,πα!»
Α, πα, πα…
Σκέψου, πόσα ζευγάρια ξέρεις, σε οριακή ηλικία, που η αναβολή λόγω κρίσης τώρα, ίσως σημαίνει ότι δεν θα κάνουν ποτέ το παιδί που υπό άλλες συνθήκες θα θέλανε;
"Να, λίγο ακόμα και ίσως φτιάξουνε τα πράγματα... Να λίγο ακόμα..."
Λίγο ακόμα...
Κι άσε τελευταία τη πολιτική αυτής της ρημάδας της Πολιτείας, που όχι μόνο αυτά τα επιδόματα που έδινε για τους πολύτεκνους τα παίρνει πίσω, αλλά κόβει και τα αφορολόγητο που ίσχυε για κάθε παιδί.
Σε λίγο, αν έχεις παιδί θα θεωρείται τεκμήριο:
- Έχεις παιδιά;
Τι «άνεργος» και «άπορος» μας τσαμπουνάς;
Αφού έχεις παιδιά, σημαίνει πως από κάπου βγάζεις λεφτά
για να τα θρέψεις και να τα σπουδάσεις.
(Κλικ, κλακ, κλουκ το κομπιουτεράκι και…)
Τόσες χιλιάδες ευρώ χρωστάτε κύριε,
περάστε απ` το ταμείο σας παρακαλώ!
- Κι αν επιστρέψω ένα παιδί; Τι έκπτωση έχω;
Όμως, για τ` άλλα τα κακόμοιρα; Τ` αγέννητα; Γι` αυτή η γενιά που δεν θα προλάβει ποτέ να ζήσει… να κλάψει… να διαμαρτυρηθεί; Ποιος μιλάει γι` αυτή τη γενιά;
Αυτά είναι τα θύματα που δεν θα καταμετρηθούν από καμιά στατιστική υπηρεσία, επειδή δεν θα προλάβουν καν να υπάρξουν!
Σ` αυτά τα παιδιά χρωστάμε να γίνουμε κράτος και πάλι δεν θα τα έχουμε ξεπληρώσει! Σ` αυτά τα παιδιά, που θυσιάζονται χωρίς να το ξέρουν για όλους εμάς που δεν γνώρισαν.
Προς το παρόν, χρωστάμε τουλάχιστον έναν φόρο τιμής, σ` αυτές τις άγνωστες παράπλευρές απώλειες, όπως σε κάθε πόλεμο…
Και που θα πάει; Κάποτε, το βυζί θα ξαναγιομώσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλα τα σχόλια είναι καλοδεχούμενα, ακόμα και όταν διαφωνείτε με τα αναγραφόμενα. Μόνος κανόνας, η στοιχειώδης ευγένεια και ο σεβασμός του συνομιλητή