Η mediaκη «ασυλία» ενός… «αντι»-δημάρχου

Του Βαγγέλη Μωυσή

(Το άρθρο γράφτηκε για την εφημερίδα "Karfitsa" και τη διαδικτυακή Karfitsa.gr)

 

Ο Γιάννης Μπουτάρης είναι ένας δήμαρχος που διεκδικεί τον τίτλο του «αποτυχημένου», με πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες, από ότι δικαιούται να ελπίζει πως ανταποκρίνεται στον τίτλο του «καλύτερου δημάρχου του κόσμου», τον οποίο έλαβε τον περασμένο μήνα από κάποιους… Νεοϋορκέζους.

Μπορώ να συμφωνήσω, ότι δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος για την αποτυχία του. Έχει όμως το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης. Ακόμα κι αν έχεις τις καλύτερες προθέσεις, δεν μπορείς να απαιτείς πως όλα θα γίνουν όπως ονειρεύεσαι, μόνο και μόνο επειδή… τα ονειρεύεσαι.

Σε κάθε περίπτωση, το εξωφρενικό για πολύ κόσμο με τον οποίο συζητώ, είναι πως πρόκειται για έναν δήμαρχο υπό… mediaκη ασυλία.

Σε μια εποχή, που η κοινωνία «πολιορκεί» το ήθος των πολιτικών ταγών της για να αλλάξει ο θεσμός της βουλευτικής ασυλίας, αυτή η αίσθηση μιας μη θεσμικά κατοχυρωμένης –αλλά παρασκηνιακά πανίσχυρης- mediaκής ασυλίας, παραπέμπει σε κάτι άλλο, μάλλον χειρότερο. Παραπέμπει σε συστημική ασυλία…

Διότι, τελικά, πόσο «αντισυμβατικός» είναι ο δήμαρχος, για την… αγιογραφία του οποίου δαπανά η ΕΡΤ 200.000 ευρώ; Πόσο αντισυμβατικό είναι το γεγονός, ότι ένα ολόκληρο κράτος, με δημόσιο χρήμα,

στήριξε ένα ντοκιμαντέρ, δίνοντας καλλιτεχνική διάσταση σε μια προεκλογική εκστρατεία, ώστε να χρησιμοποιηθεί η αναπαραγωγή της προηγούμενης προεκλογικής εκστρατείας ως… όχημα της επόμενης;

Πόσο «αντισυμβατικός» μπορεί να είναι ένας δήμαρχος, που βρέθηκε κατ’ επανάληψη εκτεθειμένος σε κριτική για… μικροεξυπηρετήσεις στον εαυτό του και σε άλλους, τις οποίες όμως, ουδείς μετέτρεψε σε «σήριαλ» όπως σε άλλες περιπτώσεις του παρελθόντος;

Εκτός αν θεωρούμε «αντισυμβατικό» το γεγονός ότι ο δήμαρχος μπορεί να απαντά σε τέτοιες καταγγελίες με ατάκες του τύπου «πληρώνω και κάνω ότι θέλω», όπως είχε γίνει στην περίπτωση του παραθύρου του. Και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Το «σύστημα» υποκλίνεται στην αντισυμβατικότητα του… θάρρους (ή θράσους) της ομολογίας.

Εκτός αν θεωρούμε «αντισυμβατικό» το… αντιπαραγωγικό.

Διότι τελικά, αν βάλουμε κάτω τα σκουπίδια, το παρεμπόριο (που αρχικά θα αντιμετώπιζε, αλλά μετά… υιοθέτησε), το κυκλοφοριακό χάος (που μάλλον επιδείνωσε), τον διχασμό της κοινωνίας με τους ακραίους χαρακτηρισμούς περί…«χουντικών»για τις εκδηλώσεις στις οποίες έσπευσε να εκφραστεί ένα τεράστιο πλήθος Θεσσαλονικέων, την «πολεμική» του εναντίον πληθυσμιακών ομάδων με μεγάλη ιστορία και προσφορά στη Θεσσαλονίκη (βλ. ποντιακά σωματεία), ο Γιάννης Μπουτάρης είναι ένας αντιπαραγωγικός δήμαρχος.

Είναι, όχι «αντισυμβατικός», αλλά «αντι–δήμαρχος», με όλη τη σημασία του «αντί»…

H αρχική δημοσίευση Καρφιτσωμένη ΕΔΩ