Υπάρχει μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια στις χθεσινές εξελίξεις γύρω από τη Λίστα Λαγκάρντ και δεν είναι η κατάθεση του αιτήματος για σύσταση προανακριτικής επιτροπής σε βάρος του Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Αυτή ήταν αναμενόμενη.
Δεν είναι, ούτε η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ με την πρόταση σύστασης προκαταρκτικής επιτροπής σε βάρος του Ευάγγελου Βενιζέλου. Δεν εκπλήσσει κανέναν η επιλογή της συγκεκριμένης αντιπολιτευτικής τακτικής από πλευράς μιας νεοφώτιστης αξιωματικής αντιπολίτευσης, που προσπαθεί να
αντιμετωπίσει την απειρία της, καταφεύγοντας σπασμωδικά σε κακέκτυπες αντιγραφές των αντιπολιτευτικών τακτικών ενός «παρελθόντος», που στηλιτεύει και επιθυμεί να «αντικαταστήσει».
Δεν είναι ούτε καν η καταγγελία του ΠΑΣΟΚ κατά του ΣΥΡΙΖΑ, για απόπειρα αποσταθεροποίησης της χώρας, με την επίθεση στον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Η ταύτιση του εαυτού τους με τη χώρα, αποτελεί επίκτητο αλαζονικό χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς των ηγετών του ΠΑΣΟΚ, το οποίο είναι δύσκολο να αποβληθεί στο μικρό διάστημα που μεσολάβησε από την απώλεια του λαϊκού ερείσματος στο οποίο εδραζόταν.
Η λεπτομέρεια που ξεχωρίζω ως σημαντικότερη της χθεσινής ημέρας, είναι η διάδοση πληροφοριών προερχόμενων από βουλευτές των τριών εταίρων της κυβέρνησης, περί πιθανών διεργασιών για δίωξη Παπακωνσταντίνου, όχι με βάση το Νόμο Περί Ευθύνης Υπουργών, αλλά με βάση το κοινό Ποινικό Δίκαιο.
Στην ανακίνηση αυτού του θέματος, κατά τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, υποβόσκουν –κατά την ταπεινή μου άποψη- συμπεράσματα, ορισμένα εκ των οποίων ενδεχομένως να μην έχουν αντιληφθεί καν, όσοι το ανακίνησαν.
Συμπέρασμα 1ο: Όσο κι αν αντιδρά ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου στην προοπτική να καταστεί πρόθυμη Ιφιγένεια οποιουδήποτε, σ` αυτή την εκδοχή της Αυλίδας… δεν υπάρχει ελάφι. Απλώς οι πρώην συνάδελφοι και δη οι πρώην «σύντροφοι» ψάχνουν… το καλύτερο σημείο για να στήσουν το «βωμό», για να κλείσει οριστικά το πολιτικό σκέλος του κεφαλαίου «Λίστα Λαγκάρντ».
Συμπέρασμα 2ο: Το Πολιτικό Σύστημα αισθάνεται την αφόρητη πίεση της κοινωνίας για το καθεστώς ατιμωρησίας, που στηρίζει ο Νόμος Περί Ευθύνης Υπουργών ευνοώντας την ταχεία παραγραφή των αδικημάτων. Η ανακίνηση της ιδέας και μόνο, περί δυνατότητας εναλλακτικών τρόπων δράσης μέσω του κοινού Ποινικού Δικαίου, αποτελεί την αρχή του τέλους για έναν από τους πιο προκλητικούς νόμους ατιμωρησίας όλων των εποχών.
Συμπέρασμα 3ο: Το Πολιτικό Σύστημα, έβαλε ένα «αυτογκόλ», που ακόμα δεν έχει «μετρήσει» στην κοινωνία, καθώς δεν έχει γίνει ακόμα αντιληπτό, πως είτε με ειλικρινές προθέσεις, είτε σε μια εκ του πονηρού προσπάθεια να διασκεδάσει την οργή της κοινωνίας για το ενδεχόμενο μίας ακόμα παραγραφής, το πολιτικό σύστημα αυτοπαγιδεύτηκε ανάμεσα σε δύο επικοινωνιακές συμπληγάδες.
Αφενός, αν «σκοντάψει» σε νομικά εμπόδια η απόπειρα παράκαμψης του Νόμου Περί Ευθύνης Υπουργών διά του κοινού Ποινικού Δικαίου, άντε μετά να πειστεί ο κόσμος πως ήταν λάθος η εξ αρχής ανακίνηση του ζητήματος. Η ταμπέλα «κουκούλωμα» θα κρεμαστεί στην υπόθεση, βαρύτερη από κάθε άλλη φορά.
Αφετέρου, αν πραγματικά βρεθεί τρόπος δίωξης του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, κατά… παράκαμψη του Νόμου Περί Ευθύνης Υπουργών, τότε, το πολιτικό σύστημα θα βρεθεί αντιμέτωπο με το επιτακτικό ερώτημα: Γιατί δεν έγινε το ίδιο και σε άλλες υποθέσεις του παρελθόντος, που «έκλεισαν» λόγω παραγραφής;
Και όλες οι απόπειρες εξήγησης, θα είναι «ψιλά γράμματα»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλα τα σχόλια είναι καλοδεχούμενα, ακόμα και όταν διαφωνείτε με τα αναγραφόμενα. Μόνος κανόνας, η στοιχειώδης ευγένεια και ο σεβασμός του συνομιλητή