Αυτός που δεν πάει φυλακή μόνος...

Του Βαγγέλη Μωυσή 

Η ατάκα περί «ποινικοποίησης» της πολιτικής ζωής, η ταύτιση εαυτού με… τη χώρα, η αυτοαναγωγή της εικόνας στον καθρέπτη σε ακρογωνιαίο λίθο της πολιτικής σταθερότητας και η άρνηση του ρόλου του «αποδιοπομπαίου τράγου», συνθέτουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια τη «γραμμή Μαζινό» της ατιμωρησίας, που έχει εγκαθιδρύσει το πολιτικό σύστημα της χώρας για τους εκλεκτούς του, όλων των κομματικών αποχρώσεων.
Ιδιαίτερα από την εποχή του σκανδάλου Κοσκωτά και της διαδικασίας που οδήγησε τον τότε πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου στο ειδικό δικαστήριο, αλλά και σε μεταγενέστερες περιπτώσεις, όποτε η Δικαιοσύνη έστελνε έναν φάκελο στη Βουλή λόγω ενδείξεων ποινικών ευθυνών πολιτικών προσώπων,
η «ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής» και η «επίθεση στην πολιτική σταθερότητα και ηρεμία της χώρας», αποτελούσαν τον κορμό της επιχειρηματολογίας του… δακτυλοδεικτούμενου. Ενίοτε και του κόμματός του, εφόσον συνέτρεχε λόγος πολιτικής κάλυψης.
Βέβαια, δεν ευθύνεται το πολιτικό σύστημα μόνο για αυτή την υπονόμευση κάθε σοβαρής υπόνοιας ποινικής ευθύνης πολιτικού, αλλά ευθύνεται και για την αναγωγή της «κατασκευής» υπόνοιας σε βασικό εργαλείο αντιπολιτευτικής τακτικής. Αυτό ενίοτε, γινόταν προς χάρη ενός επικοινωνιακού εντυπωσιασμού και μιας εξίσου επικοινωνιακής αποδόμησης της πολιτικής αξιοπιστίας του αντιπάλου, όχι επί της ουσίας της εφαρμοσμένης πολιτικής, αλλά επί της ηθικής βάσης του προσώπου που την εφαρμόζει.
Πρόκειται για δύο όψεις ενός νομίσματος, που δημιούργησε σταδιακά στη συντριπτική πλειονότητα της κοινής γνώμης, την αίσθηση της προσχεδιασμένης ατιμωρησίας κάθε πολιτικού προσώπου που αντιμετώπιζε το φάσμα της ποινικής τιμωρίας.
Σ` αυτό βέβαια, δεν βοήθησαν ούτε οι νόμοι - όπως αυτός περί Ευθύνης Υπουργών –που ευνοούν την παραγραφή των αδικημάτων, παραχωρώντας ένα ακλόνητο άλλοθι, ή μάλλον, μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ, για το σύνολο του πολιτικού συστήματος: «Εμείς θέλαμε να τον παραπέμψουμε, αλλά να, ο νόμος βλέπετε…»
Όλα αυτά, είχαν ως αποτέλεσμα την κατ` ουσία κατάργηση του τεκμηρίου αθωότητας για τους πολιτικούς –όσον αφορά την κοινή γνώμη- και την αντικατάστασή του με ένα ιδιότυπο τεκμήριο ενοχής.
Όλοι οι πολιτικοί θεωρούνται ένοχοι, μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Αλλά ακόμα και τότε, αυτό τελεί υπό συζήτηση, καθώς έχει κλονιστεί σε σημαντικό βαθμό και η εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης στη Δικαιοσύνη.
Για κάθε 10 πολιτικά πρόσωπα που κατηγορούνται και ουδέποτε δικάζονται, μπορεί τα οκτώ να ήταν πράγματι αθώα. Όμως στη συνείδηση του κόσμου και ιδιαίτερα των νέων, η "μη παραπομπή" από τη Βουλή, έχει καταστεί πλέον συνώνυμη του κουκουλώματος.
Άδικο; Ίσως για κάποιους. Έξ` ίσου άδικα όμως, είναι για πολλούς «κάποιους» Έλληνες τα σκληρά μέτρα που λαμβάνονται για να ορθοποδήσει η χώρα. Δεν είναι;
Και μη βιαστείτε να σχολιάσετε πως δεν συγκρίνονται τα δύο, διότι αντιθέτως, στη συνείδηση του κόσμου ταυτίζονται και όποιος δεν το έχει καταλάβει, είναι αιθεροβάμων. Όπως λένε για τα μέτρα οι πολιτικοί, έτσι λένε και για τα "σκαμνιά" οι πολίτες, πως δεν τίθεται θέμα αδικίας, αλλά θέμα πραγματικότητας και αναγκαιότητας. Το πολιτικό σύστημα, όπως έστρωσε κοιμάται…
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου εγκλωβισμένος στις σοσιαλιστικές διδαχές με τις οποίες γαλουχήθηκε ως πολιτικός, καταφεύγει στις ίδιες τακτικές. Και μάλιστα, εκτίθεται ακόμα περισσότερο, απειλώντας εμμέσως πλην σαφώς, ότι …δεν σκοπεύει να πάει μόνος του φυλακή.
Ακριβώς. Χρησιμοποιεί μια φρασεολογία, η οποία σημειολογικά, δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να βρεθεί στο εδώλιο κι από εκεί στα… ενδότερα, αλλά περικλείει τη σαφή προειδοποίηση-απειλή, πως δεν σκοπεύει να πάει μόνος.
Δεν χρειάζεται να έχουμε ανά χείρας τη δικογραφία για να το «εισπράξουμε» αυτό από τις δηλώσεις του κ. Παπακωνσταντίνου. Αρκεί να γνωρίζουμε καλά την ελληνική γλώσσα και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Προειδοποίηση προς «συνεργάτες» (για να μην πω πιθανούς συνενόχους) περιλαμβάνει τόσο η φράση «δεν θα γίνω Ιφιγένεια» της προηγούμενης εβδομάδας, όσο και η χθεσινή «δεν θα πάω εγώ φυλακή για τα 30 χρόνια της μεταπολίτευσης»!
Την έμμεση αιχμή, πως η 30ετία της μεταπολίτευσης αποτελεί ένα τεράστιο… ποινικό αδίκημα, την παραβλέπω προς το παρόν για να μην ξημερωθούμε, εγώ γράφοντας κι εσείς διαβάζοντας.
Από την άλλη, έχουμε τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που ταυτίζει τον εαυτό του με τη χώρα, κατηγορώντας το ΣΥΡΙΖΑ ότι επιθυμεί την παραπομπή του, για να ρίξει την κυβέρνηση και να βυθίσει τη χώρα στο χάος! Κάτι σαν Άτλαντας που σηκώνει την Ελλάδα στους ώμους του για να μην καταρρεύσει.
Και μόνο η αλαζονεία αυτής της προσέγγισης, αποτελεί δικαιολογημένο κόκκινο πανί για την κοινή γνώμη.
Την ίδια ώρα η κυβερνητική ηγεσία, είναι η μόνη που βρίσκεται πραγματικά εγκλωβισμένη, ανάμεσα στην ανάγκη ικανοποίησης του περί δικαίου αισθήματος της κοινής γνώμης και στην έμμεση αλλά σαφή πίεση από τον κυβερνητικό εταίρο Ε.Βενιζέλο, πως αν δεν προστατευθεί από την επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ, θα ρίξει την κυβέρνηση.
Διότι την κυβέρνηση, μόνο ίδιος Ε.Βενιζέλος μπορεί να τη ρίξει. Όχι η όποια πιθανή παραπομπή του. Το ΠΑΣΟΚ συνταγματικά, νομικά και πολιτικά, δύναται να υπάρξει και να συνεχίσει να στηρίζει την κυβέρνηση, ακόμα κι αν ο αρχηγός του είναι υπό διερεύνηση.
Εν κατακλείδι:
Το Πολιτικό Σύστημα είναι εγκλωβισμένο σε ένα κλίμα απαξίωσης, με το τεκμήριο της ενοχής να επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη της κοινής γνώμης, επί δικαίων και αδίκων.
Μόνο η δικαστική εκκαθάριση, μπορεί πλέον να αθωώσει, ή έστω να δώσει ακόμα και το προνόμιο της αμφιβολίας, στα υπό κατηγορία πολιτικά πρόσωπα. Μια πραγματική δικαστική εκκαθάριση με τη Δικαιοσύνη προστατευμένη από πολιτικούς τακτικισμούς.
Σ` αυτό το τελευταίο έργο, έχουμε μεγάλη ευθύνη και εμείς οι δημοσιογράφοι...